هفت جا نفس خود را حقیر دیدم:
نخست: هنگامیکه به پستی تن می داد تا بلندی یابد.
دوم : آنگاه که در برابر از پاافتادگان ، می پرید.
سوم : آنگاه که میان آسانی و دشوار مختار شد و آسان را برگزید.
چهارم: آنکه گناهی مرتکب شد و با یادآوری اینکه دیگران نیز همچون او دست به گناه میزنند ، خود را دلداری داد.
پنجم: آنگاه که از ناچاری ، تحمیل شده‌ای را پذیرفت و شکیبایی‌اش را ناشی از توانایی دانست.
ششم: آنگاه که زشتی چهره‌ای را نکوهش کرد ، حال آن که یکی از نقاب‌های خودش بود.
هفتم: آنگاه که آوای ثنا سرداد و آن را فضیلت پنداشت...
نظرات شما عزیزان:
امير 
ساعت8:19---19 تير 1391
خيلي جالب بود مخصوصا اون اولش كه گفته: هنگامیکه به پستی تن می داد تا بلندی یابد.
ممنون از مطلب خوبت.gif)
